dous

dous

hai paixases coma coitelas no lugar
evitan que saiamos desta illa.
son as agullas no interior dos brazos coas que nos ameazan,
o superoito caseiro que repiten sen descanso nas salas de proxección da capital.
e todas as imaxes son sempre fermosas.

aquí ninguén lembra que foi peor.

de modo que é difícil escribir dende as paraxes áridas,
as árbores escasean, as mareas morden. todo se complica.

hai días en que, simplemente,
é imposible pensar en fuxir.

de María Lado, Nove, Edicións Fervenza, 2oo8.